Dat Sven de Leijer graag voor een publiek staat is bekend. Hij groeide van bekendste publieksopwarmer van Vlaanderen uit tot de vrolijke presentator van programma’s als Hotel Romantiek’ en‘ Vrede op aarde’. Een paar jaar geleden werd hij 40 en vond hij dat het tijd was voor een hobby, maar bij alle pogingen bleef hij op zijn honger zitten.
Lekker leren koken, padellen, een goed boek, allemaal goed en wel, en toch zat hij telkens met het vervelende gevoel dat er iets ontbrak. Maar wat? En toen wist hij het. Waar was het applaus voor zijn geslaagde vol-au-vent? Waarom was er geen fijn publiek tijdens het lezen? De meeste mensen zouden zich bekeken voelen, voor Sven de Leijer is publiek het zout op de pattaten. Het leven is gewoon niet hetzelfde zonder.
Meer nog: het publiek, dat zijn de patatten, de rest is zout. Sven is niet zo goed in metaforen.
In elk geval: de zoektocht naar een hobby werd met plezier overboord gegooid en de goesting om opnieuw de theaters in te trekken des te groter.
Met deze keer de focusonbeschaamd populistisch op het publiek, de enige constante in zijn leven. Van de voorbijgangers langs de vitrine van de familiale traiteurszaak, naar wie hij als peuter stond te zwaaien, via de scouts rond het kampvuur, tot de 65-plussers die hij entertaint als reisleider in ‘Hotel Romantiek’.
Na een paar bewogen jaren nodigt Sven zijn publiek opnieuw uit voor een groepsreis naar de Vlaamse schouwburgen, waar hij zijn liefde voor hen zal verklaren.
Wordt dat af en toe een tikje gênant? Misschien. Wordt het vooral heel plezant? Zeker.
minder <<
|